Kerala... God's own country

We weten nu dat God van regen houdt, van prachtige natuur, groene bergen, palmbomen en thee (en bloedzuigers).

We zijn weer "thuis" in het goeie ouwe Mysore na een avontuurlijke week doorgebracht te hebben in Sulthan Bathery in de staat Kerala met als leus "Kerala.. God's own country" (vandaar de titel).
Voordat we naar Sultanbathery zijn gegaan, verbleven we in Tamil Nadu in een ‘resort’ in het Mudumalai National park. Het ‘resort’ waarin we verbleven was niet echt bepaald een resort volgens onze maatstaven. We sliepen met z’n vieren in een klein huisje ( correctie: met z’n zessen, we moeten de salamander en de megakever (die later een kakkerlak bleek te zijn volgens Maureen en Jasmijn) natuurlijk niet vergeten meet te tellen. Het huisje was niet echt luxueus aangezien het dak niet bepaald goed aansloot op de muren en Jasmijn en ik (Peggy) in een bed sliepen, dat eigenlijk best wel goed zou passen in een poppenhuis dat ik nog op zolder heb staan (het was dus een erg klein bed).
Na lunch zijn we gaan kijken naar 2 (tamme) olifanten die gewassen werden. Ons werd verteld dat zo’n wasbeurt/scrubbeurt, zo’n 2 uur kan duren en dat de olifanten hier erg van genieten. Je kan het dus eigenlijk vergelijken met een bezoekje aan de masseur. Na het zien van de scrubsessie, gingen we een ritje maken in een jeep, waarbij we apen (met een zwart gezicht), wilde olifanten, bizons en bambi’s gezien hebben. Hiena zijn we gaan kijken hoe de olifanten, die erg dicht bij ons stonden, gevoerd werden. Dit was erg leuk om te zien, aangezien deze olifanten een grote brok voedsel opeten, zoals wij een rozijntje zouden eten.
Na het bekijken van de olifanten, gingen we met de jeep dieper het bos in. We kwamen 2 kuddes met olifanten tegen, waar een heel klein olifantje bij liep. Wat een lieverdje! Toen we langsreden, werden de olifanten een beetje bang en begonnen ze te ‘toeteren’. Op zo’n moment besef je pas echt dat je in ‘ The Wild’ bent. ‘s Avonds hebben zijn we nog op nachsafari geweest en hebben we ook weer bizons, bambi’s en olifanten gespot. Jasmijn en Maureen hebben zelfs een beer gespot!Helaas rende deze weg, toen de jeep dichterbij probeerde te komen. Hierdoor heb ik de ‘Teddy’ niet kunnen zien helaas :(. Maar al met al was deze nachtsafari best spannend, aangezien je in het donker niet goed weet wat je kan verwachten en je dus aangenaam verrast kan worden door de verschijning van de diertjes.

Na een drukke dag, wilden we lekker gaan slapen. Maureen wilde nog even gaan douchen, maar kwam al gauw van een ‘ (letterlijk) koude kermis thuis’. Het water was ijskoud en toen het licht op de badkamer (waar de insecten een feestje hielden) uitsprong, besloot de rest om toch maar niet meer te gaan douchen. Van lekker slapen kwam ook niet veel terecht, aangezien de krekels buiten besloten om een concert te houden en het zo hard waaide, dat het leek of het dak ieder moment kon instorten (althans zo heb ik het ervaren, Maureen lag in coma).

Na deze ‘wilde’ nacht, begon de ochtend goed. Het zonnetje scheen en we konden EINDELIJK een ritje gaan maken op een olifant! We moisten op een soort karretje van een achtbaan gaan zitten, waardoor we niet van de olifant af konden vallen. Onze (Maureen en ik) olifant heette Wilson en Wilson heft ons meegenomen naar het bos, waar we een paar aparte vogels gespot hebben. Toen er opeens een stank-lucht langskwam, bleek dat Wilson zijn staartje had opgetild en wat gas het laten ontsnappen. Maar dat even terzijde. Wilson heeft ons veilig door het bos geleid en had zich zo ingespannen dat zijn ‘kopje’ (inclusief de paar haartjes) helemaal bezweet aanvoelde.

Na deze olifantastische ervaringen vertrokken we naar Sultanbathery in de provincie Kerala. De we hierheen was letterlijk een ‘ pain in the ass’, aangezien er erg veel hobbels in zaten en we de hele weg door haarspeldbochten zijn gereden. Na dit misselijkmakend ritje, kwamen we aan in een guesthouse, dat erg groot was, maar rook naar de gang in het huis van Maureen’s opa. Na een nachtje slapen op een knoerharde matras,begonnen we met de beklimming van een berg. Het eerste stuk bestond uit een gewoon pad met stenen, maar het tweede stuk bestond vooral uit rotsen. Na wat gestuntel en geklauter, kwamen we boven (1000m boven de zeespiegel), waar we een mooi en magisch uitzicht hadden op het landschap. Na wat foto’s genomen te hebben, gingen we de Edakal cave binnen, waar 3000 jaar geleden een stam geleefd heeft. Na een lastige en natte afdaling, zijn we een waterval gaan bekijken, die erg wild was aangezien het veel geregend had. We kunnen concluderen dat Kerala erg groen is en het uitzicht vaak magisch is. De combinatie van hoge palmbomen en bergen maakt het uitzicht erg bijzonder.

De dag die hier op volgde, zullen we niet meer snel vergeten. We begonnen de dag met een rustig tochtje op het Pookot meer. De rust en stilte die er om ons heen hing, kunnen we gerust ‘ stilte voor de storm’ noemen. Na dit tochtje, begonnen we aan een wandelingetje rondom het meer. We zijn een paar apart uitziende insecten tegengekomen en een grappige kikker. Op een gegevens moment ontdekte ik een bloedzuiger (oftewel een leech) op mijn schoen en vanaf dat moment begon iedereen wat argwaan te krijgen. We besloten daarom om allemaal onze broek on onze sokken te steken, zodat de bloedzuigers ons niet konden bijten! We wilden verder wandelen totdat we bij een grote plas (zie foto) water aankwamen. Rianne durfde er wel doorheen te lopen en kwam vrij ongeschonden aan de overkant met maar 1 natte sok. Dappere Jasmijn besloot dat zij dit ook wel kon en ging de plas over. Ook zij kwam ongeschonden aan de overkant, althans dat dacht ze. Opeens begon ze te schreeuwen en zagen we dat ze een bloedzuiger op haar buik had zitten!!! Deze vulde zich alsmaar meer met bloed, waardoor Jasmijn in paniek raakte. Robbin had een aansteker bij zich, om de bloedzuiger pijn te doen. Bloedzuigers krijg je namelijk alleen maar los als je ze verhit of bestrooit met zout. Lostrekken zorgt ervoor dat hun tandjes (met gif) achter blijven, waardoor je lang blijft doorbloeden. Enfin, Robbin snelde naar de overkant om Jasmijn te helpen en ik dacht dat ik ook wel even de plas over kon lopen. Dat had ik verkeerd gedacht…

[Maureen typt hier even verder] Lotte en ik bleven achter, want Lotte haar gympies gingen nooit goed aan de overkant geraken. Wij stonden erbij en we keken naar Peggy's superwoman kwaliteiten. Zij wilde zo snel Jasmijn ter hulp komen, dat ze vliegensvlug achter Robbin aansnelde doorheen de plas waar Rianne en Jasmijn eerder heel voorzichtig alle tijd voor hadden genomen. Dat ging goed, tot op het moment dat ze een voet op doorweekte ondergrond zette en inzakte. Spartelend probeerde ze erger te voorkomen, maar het ging juist van kwaad naar erger. Ze zette haar voet in een groot gat gevuld met water. Eerst haar ene been en toen haar tweede been verdween onder het wateroppervlak. Daar lag ze dan... tot haar kin in het water. Verbazend, maar alleen haar rugzak stak als een schilpad boven het water uit. Na nog een hap van het water (volgens de Travel Health Clinic parasietenrijke water) geproefd te hebben, kwam ze vliegensvlug uit het water gesparteld en kwam de held op natte sokken al "help-help" roepend richting Robbin uit het water. Daar stond ze dan in haar beige doorschijnend broek.
Dat was nog niet het einde want Jasmijn stond nog steeds badend in angstzweet met een bloedzuigende leech op haar buik. Rianne, altijd en overal koelbloedig, was in de weer met de aansteker tegen Jasmijn's buik en Peggy liet zich vol overgave hangen in de armen van Robbin.
Een geluk dat Rianne een legging onder haar broek droeg en extra truien voorradig waren, anders hadden we niet geweten hoe Peggy thuis was geraakt.
Na deze bloedstollende toeren, gingen we lunchen (frietjes!) en tijdens de lunch kwam een bloedzuiger gevuld met bloed uit Rianne's sok vallen. Voordat we later buiten de jeep instapte lag er opeens nog eentje goedgevuld met bloed. Waar die vandaan kwam was onduidelijk, maar bleek van Lotte afkomstig te zijn (tja.. ze had beter beide voeten kunnen checken ipv eentje; beetje lui :) )
Later die dag zijn we nog wat watervallen gaan spotten en hebben we nog vaak dubbel gelegen van het lachen als we terugdachten aan Peggy's duik en alles eromheen)

Vrijdag, gisteren dus, zouden we eigenlijk naar een eiland zijn gegaan, maar ivm de vele regen was dat niet mogelijk. Daarom zijn we wat eerder terug richting Mysore gegaan. Eerst nog een klein tochtje met de backpacks op de rug naar de bushalte en vandaar met een bus zonder ramen naar Mysore gegaan. Het zonnetje straalde over oranje bloemenvelden en zonnebloemen, kleine, kleurrijke dorpjes en vrouwen met pakken lange takken op hun hoofd... Dan maken zo een rammelende bus en kleine zitplaatsen niets meer uit!

Morgen verlaten we voor de laatste keer Mysore en gaan we via Bangalore naar Goa. We hopen op een beetje zon tijdens onze beachweek!

Dikke kussen,
Jasmijn, Peggy en Maureen